आनंदमयी

  प्रिय, लहानपणापासून पपांच्या तोंडून ऐकलेलं एक गाणं माझं खास आवडतं, ‘रोते रोते हसना सीखो, हसते हसते रोंना’. खरंच जन्माला आल्यापासून ‘जिवंतपणाचा पुरावा’ म्हणून रडणं आयुष्याचा भाग होतो. भले रडू कुणालाच आवडत नाही. मात्र दु:खाच्या, वेदनेच्या, कोलमडून पडण्याच्या प्रसंगात रडण्याचा खरंतर आधारच होतो व्यक्त व्हायला. जेव्हा काहीच करता येत नाही अशी अगतिक परिस्थिती उद्भवते तेव्हाही अश्रू सोबत करतात. परिस्थितीच्या माऱ्याने, अत्यंत वाईट अनुभवांतून ‘रडणं आटलेली’ माणसं पाहिली की वेळप्रसंगी रडता येणं blessing वाटायला लागतं. रडणं emotional असण्याशी जोडलं गेलं की माणसं पहिला प्रयत्न करतात त्यापासून स्वतःला तोडून टाकायचा. (कदाचित कमकुवतपणाचं लक्षण वाटत असावं म्हणून) मात्र ते केवळ भावनाप्रधान (EMOTIONAL) नसून संवेदनशील (SENSITIVE) असण्याचं ही प्रतिक आहे. पुरुषांना तर रडणे वर्ज्यच जणू. हळवेपणा not allowed! रडण्याला दुःखाची किनार इतकी परफेक्ट बसली आहे वर्षानुवर्ष, की इतर शेकडो प्रसंगी (वाईट सोडून) सुद्धा व्यक्त होण्यासाठी अश्रू तत्पर असू शकतात हे ध्यानात घेत नाही आपण. एखाद्या ...

  प्रिय, माझ्या सोबत हमखास घडणारा प्रसंग म्हणजे आईने एखादी घटना सांगावी आणि मला ती थोडीही आठवू नये आणि मग त्यावर ‘अशी कशी विसरते ही’ वाली reaction! माझी लेक तर मला ‘विसरुळू’ (विसराळू शब्द बोलता येत नसल्यापासून) म्हणते. कुणास ठावूक कसे, अख्खे प्रसंगच्या प्रसंग delete होतात आठवणीतून. कुणी जुना किस्सा सांगून टाळी मागावी आणि मी ब्लॅंक! कालपर्यंत लक्षात होतं मात्र आज नेमकं wish करायचं राहून गेलं, म्हणून belated wishes हे ही दुर्मिळ नाही. कुठल्याशा दुकानात एखादी व्यक्ती अचानक ‘हॅलो’ करते आणि ओळखलं की नाही असं विचारते. तिला सोबत घालवलेले अनेक प्रसंग, कॉमन फ्रेंड्स असं सगळं आठवत असतं. आठवत नसतं ते मला! विस्मरण! आणखी काय! एवढंच काय, कुणाला कधी ‘लक्षात ठेवेन’ वाल्या (स्वतःच्या मनातच दिलेल्या) धमक्याही लक्षात राहत नाहीत. (म्हणजे नंतर आठवतात हो... त्याच व्यक्ती सोबत खळाळून हसून झाल्यावर.) मग चहाचं आधण ठेवल्याचं विसरले तर काय मोठं! मला वाटतं, गझनी मधल्या आमीरच्या नंतर विसरण्यात माझाच नंबर लागत असावा. आपलं बुवा विसरत विसरत का होईना मजेत चाललं आहे. मात्र सगळं ‘लख्ख आठवतं’ या...