आनंदमयी

  प्रिय, ‘जावे स्वप्नांच्या गावा’ असं म्हणत रोज नाही तर किमान अधूनमधून आपण सगळेच स्वप्ननगरीची सफर करतो. ‘काल रातीला सपान पडलं’ असं कुणाला सांगायचा अवकाश; की आसपासच्या तीन चार जणांना आपल्याला पडलेली स्वप्नं सांगायची असतात. माझंही स्वप्नांचं विमान उंच उंच उडत अचानक कुठेतरी आदळतं (बरं तरी स्वप्नात दुखापत नाही होत). Sci- fi movies ना लाजवेल एवढं काही, superfast गतीने घडत असतं त्यात. कधी हे विमान land करतं लहानपणीच्या आठवणीच्या ठिकाणी आणि पाठ वळत नाही तर वर्गात लेक्चर घेत असते तीच मी. (कूस बदलली की set change होतो की काय स्वप्नात?) लढाईच्या मैदानात तर कधी हीरो (की हिरोईन?) बनून शत्रूच्या तुकडीवर तुटून पडते (कुणास ठावूक कोण असतात ते दुश्मन !) ; तर कधी त्याच लढाईत गारद होऊन अज्ञात लढाईची साक्षीदार होते. आणि मनात स्वतःला दिलासा ही देते बरं... ‘हे स्वप्न आहे. जाग आली की जिवंत असू.’ स्टेज वर आयत्या वेळेला उभं केलं आहे आणि स्क्रिप्ट चा पत्ता नाही किंवा परीक्षेला गेले आणि अभ्यासच झालेला नाही, ही तर वारंवार पडणारी फजिती वाली स्वप्नं. वास्तव आणि स्वप्नातलं अंतर गळून पडावं असं...