आनंदमयी

प्रिय, सणासुदीच्या पार्श्वभूमीवर घरोघरी पार पडणारा task म्हणजे साफसफाई आणि सफाई म्हणजे केवळ जाळी जळमटी काढणं नव्हे तर शक्य तिथला पसारा आवरणे. ज्यात वापरात नसलेल्या गोष्टींना बाहेरचा रस्ता दाखवणं अपेक्षित असतं. मात्र प्रत्यक्ष कामाला लागता होतं भलतंच. घर आवरताना रमायला होतं वस्तूंमध्ये. घर आवरायला घेतलं की काय काय ‘आवरतं घ्यावं’ लागतं नाही! काय नसतं त्यात ! कदाचित एखादा संसार उभा राहील एवढ्या वस्तू कुठेकुठे मांडून ठेवलेल्या असतात. घर म्हणजे कपाट , किचन ट्रॉली , माळे, किचकट स्टोरेज वाले कप्पे आणि खण. त्यात असतात असंख्य गोष्टी. असतं एक घड्याळ, आठवणीतले कपडे शिवाय एक असतं जीर्ण होणारं पत्र, सोबत आठवणीतल्या पुस्तकातलं पिंपाळपान! कधी असतो स्टोव्ह , तशाच असतात ताट-वाट्या,चमचे. म्हणजे Modular kitchen मध्ये फिट बसत नाही , म्हणून back seat वर विराजमान झालेला तत्कालीन संसार! अशा खूप साऱ्या गोष्टी असतात आणि हो, असतातच. ‘होत्या’ किंवा ‘आहेत’ या गटात नाही मोडत हे सगळं. मात्र ‘मोडीत’ ही नाही निघत काही केल्या. गरजपूर्ती साठी घेतलेल्या वस्तू, हौसपूर्ती साठीच्या वस्तूंकडून take over झाल्यावर ‘कप...

प्रिय, बारावीच्या result ची तारीख declare झाली एकदाची. परीक्षेइतकंच प्रेशर असतं बुवा या दिवसाचं. निकाल चांगला लागला तर दिवस संस्मरणीय, ‘निक्काल लागला’ तर अविस्मरणीय! माझा बारावीचा निकाल संस्मरणीय गटात मोडतो. त्याला कारणही तसंच. मार्क संस्मरणीय च होते अर्थात. कारण मी कला शाखेची विद्यार्थिनी. कला शाखेसाठी ७४% म्हणजे पुष्कळच म्हणायचे! मस्त खुशीत पेढे वाटले आणि सगळ्यांना आनंदाने सांगत सुटले ७४ चा आकडा. एका ओळखीच्या घरी गेले तर ते मात्र आकडा ऐकून चक्क हळहळले! “अररर! ७४%? Distinction थोडक्यात हुकलं म्हणायचं.” आनंदाने तट्ट फुगलेल्या फुग्यातून हलकंसं ‘फुस्स’ झालं. तेवढ्यापुरतंच! कारण एका टक्क्याने माझी हुशारी काही वाढली नसती. माझ्यापुरतं तेच डिस्टिंकशन होतं. अजून ही कुणी ‘सोडलेल्या वाटा आणि त्यातलं संभाव्य यश’ आठवून हळहळ व्यक्त केली की तसंच होतं माझं. कळत नकळत स्वतःला किंवा आसपासच्या अनेकांना so cold यशाच्या तराजुमध्ये तोलून पाहतो आपण. ‘अमुक काही मिळवलं म्हणजे यश मिळालं’ असं मानणं एकांगी वाटतं मला. असतात ना खूप सारी टॅलेंटेड माणसं, जी रूढ अर्थाने तितकीशी नावाजलेली नसली तरी successful मात्र आ...

प्रिय, पावसाळा म्हणजे वृक्षारोपणाचा देखील उत्साह! आम्हीही परवा ‘वृक्षारोपण’ जरी नाही तरी काही फुलझाडांची बीजं पेरली. सोबत काही कुंड्यांच्या जागा बदलल्या. त्यांनाही तेवढीच हवापालट! आता यात ‘आम्ही’ म्हणजे अहो च बरं. माझी आपली अशीच मधेमधे लुडबूड. मला पाणी तेवढं घालता येतं रोपांना. तर झालं असं, कुंड्यांची जागा बदलताना थोडा चिखल झाला, काही पानं गळाली, एका फुलझाडाची फांदी तुटली (आता त्याला ‘फांदी तरी म्हणावं का’ असा प्रश्न पडावा इतकी ती नाजुक आणि छोटी). झालेला पसारा आवरेन म्हणता मी सगळा ‘टाकाऊ कचरा’ फेकून देण्याच्या तयारी असताना नवरोबा ने तुटलेला तुकडा घेतला आणि पुन्हा त्या फुलझाडाच्या कुंडीत रोवला. मी म्हंटलं, “आता काय रुजणार थोडीच ते?” तर ते म्हणाले, “अशीच रुजतात झाडं.” आणि आज सकाळी पहाते तर त्या तुटून गेलेल्या, किडमिडया फांदीला गोंडस फूल उमललं! कित्ती सहज आहे ना? रूजायचं ठरवलं तर कुठेही, कसंही रुजता येतं! Willingness पाहिजे फक्त. ह्या फुलाचंच उदाहरण द्यायचं झालं तर हे आजच दुपारी कोमेजून सुद्धा गेलं! तरी जिद्द पहा ना जगण्याची! अ...

प्रिय, एका सखीची नेहमीची तक्रार, ‘ मला ना खूप काही करावसं वाटतं ग आयुष्यात. चित्रं काढायची आहेत, जरा गाता गळा आहे तर गाणं पण शिकायचं आहे. कधी वाटतं आवडत्या विषयात डॉक्टरेट मिळवायचं स्वप्न, स्वप्न च राहील की काय! नाही म्हणायला ऑफिस मध्ये ‘बेस्ट एम्प्लॉयी’ चं अवॉर्ड मिळालं आहे, तरी स्वतःचं काही पाहिजे ग. एखादं recipes चं यूट्यूब चॅनेल सुरू करावं, असं पण आहे मनात. ‘एक ना धड भराभर चिंध्या, असं झालं आहे माझं.’ आसपास अशी अनेक ‘उदाहरणं’ असतात ज्यांना सगळ्यातलं ‘सगळं’ नाही, पण सगळ्यातलं ‘बरंचसं’ येत असतं. कुठल्याशा एक क्षेत्रापुरतं कुंपण घालता येत नाही कुणाकुणाला. म्हणजे चांगलं जमत असतं बरंच काही. गाणं, वाजवणं, वक्तृत्व, dance, चित्रकला, पाककला, फोटोग्राफी, रिसर्च आणि अनेक गोष्टी एकाच व्यक्तीला जमू शकतात. मला सुद्धा खूप काही करायचं होतं. ‘पत्रकारिता, अभिनय, dance, गाणं, मध्येच हुक्की यायची कॉर्पोरेट ऑफिस ची ऐष करायची, मग एखादं ‘सदर’ असायला हवं आपलं, असंही मनापासून वाटायचं, बोलायला आणि ऐकायला आवडतं म्हणून त्यातही काही करता आलं तर बहारच... अबब! लिस्ट मोठीच होत गेली नाही का माझी! माझ्या सुदैवाने...