आनंदमयी

  प्रिय, गोष्ट सांगते ऐका. एक होते चिमणराव आणि एक होत्या चिमणाबाई. चिमणराव आणि चिमणा बाई यांनी काडी काडी जमवून घरटं बांधलं. दरवेळी घरट्याचं काम झालं, की काही न काही संकट यायचं आणि पुन्हा पहिल्याने सुरुवात करावी लागायची. चिकाटीने जगत आलेल्या दोघांना हार मानणं कबूल नव्हतं. बाळकडुच तसं मिळालेलं. मोठ्या कष्टाने एकदाचं बांधलेलं घरटं काही दिवस टिकल्यावर चिमणी म्हणाली, ‘पिल्लाची सोय झाली!’ काही दिवसातच पिल्लं जन्माला आली आणि चिमणा चिमणी आनंदून गेले. मात्र संसारात रममाण होण्याऐवजी आणखीनच चिंतेत पडले. दोघांच्या संवादात नेहमीच ‘आपण उपसलेल्या कष्टाची झळ आपल्या पिल्लांना नको बसायला’ याचा विचार असायचा. मग काय तर, त्यांचा दिनक्रम ठरूनच गेला. चिमणराव जाणार जेवणा खाण्याची सोय करायला आणि चिमणी पिल्लं सांभाळत घरट्यात! पिल्लं आपली मजेत एकदम. घरट्यात राहून सगळंच तर मिळत होतं. कुणा अवांछिताने त्रास द्यायचा प्रयत्न जरी केला तरी चिमणी होतीच रक्षण करायला! दिवस मस्त जात होते. चिमणराव आणि चिमणी पण मनातून खुश होते. त्यांच्या पिल्लांना ‘कसलीच झळ पोहोचू न देण्याचं’ त्यांचं स्वप्न जे ...

  प्रिय, ‘में ऑनलाइन हू, तू भी ऑनलाइन है।’ असं म्हणत सुरू झालेली शाळा आता सगळ्यांच्या अंगवळणी पडली. टीचर्स मुलांच्या किलबिलाटाला, मस्तीला आणि overall शाळेला किती miss करतात अशा आशयाचा, विनोदी ढंगाने सादर होणारा एक video पाहिला नुकताच. हसू निश्चितच आलं ओठांवर, मात्र स्टाफ रूम मधल्या टिफिन शेअरिंग बद्दलचा संदर्भ येताच डोळ्यात पाणीही दाटून आलं. गेल्या कित्येक महिन्यात work from home मुळे हा एक ‘सोहळा’ प्रचंड miss केला सगळ्यांनी. केवळ मुलं किंवा टीचर्सच नाही तर समस्त working men – women ची (क्षेत्र कोणतंही असो) हीच कथा असणार. काय नसतं त्या टिफिन शेअरिंग मध्ये! डबा आणि त्यातले पदार्थ तर असतातच. त्या निमित्ताने एकमेकांच्या आवडीनिवडी जपल्या जातात. अमुक पदार्थ एखाद्याच्या खास आवडीचा असला, की आठवणीने शेअर केला जातो. कधी तर मुद्दाम ठरवून आणला जातो. आणि चुकून नेमकी त्याच दिवशी ती व्यक्ति न कळवता absent असली की दुसऱ्या दिवशी दिला जातो खाण्यासाठी हमखास ‘ओरडा!’ recipes कितीही शेअर केल्या तरी एखादीच्या ‘हातच्या चवीसाठी’ विशिष्ठ पदार्थ त्याच व्यक्तीकडून मागून खायची प्रथा असते. ...