आनंदमयी

  प्रिय, तर...finally, आपण सगळेच पोहोचत आहोत 2020 च्या official शेवटाकडे! अंधाराकडून प्रकाशाकडे चं feeling आणि hopes उराशी बाळगत. संकल्प करायचे दिवस पण हेच की! स्वतःला संधी देऊन पहायचे दिवस. व्यायाम, डाएट, एखादा छंद जोपासणे... अगणित शक्यता! संकल्पांच्या यादीत थोडी addition टाकावी म्हणते. शिक्कामोर्तब न करण्याचं आणि न करू देण्याचा संकल्प! स्वतःला आणि इतरांना स्वातंत्र्य देण्याचा संकल्प! अगदी एखाद्या वाक्यावरून, ऐकीव माहिती किंवा चक्क केवळ पेहराव पाहून माणसांना आपण सहज divide करतो दोन रंगांत. दोन parameters मध्ये. चांगलं आणि वाईट! ‘Grey’ ही नितांत सुंदर शेड विसरूनच जातो. जाणून लक्षात ठेवावं लागतं, ‘परफेक्ट असं कुणीच नसतं. कुणीच संत नाही आणि कुणीच खलनायक ही नाही. सगळी फक्त माणसं!’ प्रत्येकाच्या व्यक्तिमत्वाला shades असतातच. म्हणून शिक्का नको वाटतो. मिळायला हवं प्रचंड positive विचारांच्या व्यक्तीला क्वचित negative असण्याचं, सदैव शहण्यासारखं वागणाऱ्या माणसाला वेड्यासारखं वागण्याचं स्वातंत्र्य. तसंच जबाबदारीच्या जोखडाखाली दबून गेलेल्याला, कधीतरी बे...

  प्रिय, Work from home मुळे मोबाइल मधला internet चा pack पुरेना झाला आणि घराघरात Wi-Fi आले. कुठे एक GB महिनाभर पुरवून वापरणारे आपण... 4 GB दिवसाला पुरेना होईपर्यंत मजल गाठली. आणि हळूच त्यात पण speed ची चैन परवडणे शक्य आहे कळताच वायफाय धारी झालो. मला तर एकदम श्रीमंतीचं feeling आलं! गेल्या काही महिन्यांत दुर्दैवाने अनेकांची जेवणाखाण्याची परवड होत असताना आपल्या घरात किराणा पूर्ण भरलेला असणं, (वेगवेगळ्या recipes करता येण्याइतका) हेही श्रीमंतीपेक्षा कमी नव्हतं! टीव्ही वरच्या चॅनेल्स मध्ये भर पडत असताना कार्यक्रमांचे पर्याय वाढले. वेब सिरीज म्हणजे काय याबद्दल educate होतच होतो सगळे, की एकामागे एक सिरीजच नाही तर online streaming services (Netflix, Amazon, Hotstar वगैरे) ची लाट आली. Entertainment unlimited. पुन्हा श्रीमंती! अभावातून बाहेर येताना कोणतीही गोष्ट प्रभावी वाटत असावी नाही का? त्याची चैन करण्यात मजासुद्धा. जसं स्वयंपाकघरात, कांदे संपत आले की पुरवून वापरले जातात आणि शिंकाळं (मॉडर्न) भरलं कांद्याने की काटकसरीच्या आठवणीने, भाजी सोबत ‘भजी’ पण होतात कांद्याची! तेच पा...

प्रिय, दिवाळी मध्ये सगळ्यांना इतक्या दिवसांच्या बंदीवासातून सुटका मिळाली. नियम शिथिल होताच सगळ्यांनी गावी (विशेषतः माहेरी) धूम ठोकली; येताना सगळं ‘वसूल’ करूनच परत येण्याचा चंग बांधून! माझं माहेर इथेच असलं तरी इतर हक्काची माहेरची माणसं नाशिक मध्ये विखुरलेली. एका सुट्टीत मीही नवरोबाला माहेरच्या वारीला घेऊन गेले. अनेकांचे राहते पत्ते इतक्या वर्षात बदलले. तिथल्या सोबत आणखी एका स्पेशल ठिकाणी गेले अहोंसोबत... लहानपणी जिथे सुट्ट्या घालवल्या त्या ‘आजोळी’. आणि ज्या उत्साहात सगळी वर्णनं केली ‘आमच्या वाड्याची’ तेवढीच चकित झाले वाडा पाहून. इकडच्या स्वारीच्या चेहऱ्यावर प्रश्नचिन्ह 🧐आणि माझ्या हतबलता 😔! वर्णनातलं काहीच नाही म्हणून त्यांच्या आणि आठवणीतलं तसंच्या तसं दाखवता येणार नाही म्हणून माझ्या! कुठलाच बदल काही एक रात्रीतला नसतो. अगदी आपण राहतो तिथल्या गल्लीबोळा, रस्ते सुद्धा तर विस्तारत जातात पाहतापाहता. माझ्या लहानपणीच्या घरापासून शाळेचा रस्ता ओढे, गवत, मातीने भरलेला होता एकेकाळी; जिथे आता मोठमोठे रस्ते आणि टॉवर्स उभे आहेत. नवख्या माणसाला पटवतच राहतो आपण, “असं अजिबात नव्हत...