आनंदमयी

  प्रिय, लेकीने कुठूनसा एक खेळ शोधून आणला आहे, ‘try not to laugh challenge’! कितीही हसवायचा प्रयत्न केला तरी समोरच्याने हसायचं नाही मुळीच. आणि अशाच धर्तीवर एक reality show सुद्धा नुकताच पाहिला. खेळ म्हणून ठीक आहे, मात्र खरंच हास्यास्पद विनोदावरही हसू न शकण्याची वेळ कुणावर येऊ नये. हसणं ही नैसर्गिक गरज आहे माणसाची. अनावधानाने दिलेला प्रतिसाद सुद्धा स्मितहास्यानेच पूर्ण होतो बहुतांश वेळा. आणि त्यावर रोकथाम म्हणजे गुदमरल्यासारखं होईल. हसण्याचे सारे संदर्भ एकेका अनुभवानुसार बदलत जातात. कधी मधाळ, मोहक हसण्याने कुणाच्या काळजात कट्यार घुसते आणि तीच ‘मुसकुराने की वजह’ बनून जाते. जगण्याच्या रेट्यात, सख्यांच्या गराड्यात दिलखुलास, गडगडाटी हसणं सगळी दुखणी पळवून लावतं. व्यवहाराच्या दुनियेत काही वेळा ओठांवर हसू दिसलं तरी नजरेतून कुत्सितपणा डोकावतो. हसण्यामागचा सगळ्यात अवघड undercurrent म्हणजे ‘मुसकुराऊ कभी तो लगता है... जैसे होटो पे कर्ज रखा है.’ कारण डोळ्यात पाणी काढणं जितकं तुलनेने सोपं; तेवढंच चेहऱ्यावर हसू पसरवणं कठीण... दुसऱ्याच्या आणि कधी स्वतःच्या देखील. फक्त एकदा यावर मात क...

  प्रिय, आयुष्यात काही चांगलं घडलं की आनंद होतो. होतोच नाही का आनंद आपल्याला? फक्त आनंदच होतो का पण दरवेळी? काही प्रसंग नाण्याच्या दुसऱ्या बाजूसारखे, वाईटही वाटणं घेऊन येतात मनाच्या तळाशी, एकाच वेळी. दोन्ही तसं तात्पुरतंच. बघा न, मोठी, दूरच्या पल्ल्याची सहल करायची म्हणून उत्साह संचारतो; तशी खर्चाच्या विचाराने रुखरुख सुद्धा लागतेच! मूल मोठं होतं, बाहेरच्या जगासाठी तयार होतं आहे याचं समाधान वाटत असतानाच; त्याचं बालपण निसटत चाललंय, कुशीत येणं कमी होतंय याची खंत! लेकीचं लग्न ठरल्याचा आनंद किती आणि दुःख किती याचा हिशोब तरी मांडता येत असेल का आई वडिलांना? वाईट वाटणं सुद्धा एकटं नाही येत. त्याच्याही तळाशी सूक्ष्म आनंद असतोच. जशी, शाळा संपल्याच्या दुःखाच्या शेवटी कॉलेजची चाहूल आनंदाची लहर आणते. असं बरंच काही. तर संपूर्ण आनंद वा संपूर्ण दुःख असं काही नसावंच बहुतेक भौतिक जगात. हवं असतं दोन्हीही ..... एकाच वेळी; समतोल राखायला. कारण केवळ दुःखच नाही तर कदाचित सुखही 100% निर्भेळ मिळालं तर झेपणार नाही आपल्याला. अर्जुनाला तरी कुठे लगेच झेपलं विश्वरूप दर्शन? तिथे आपली क...