आनंदमयी

  प्रिय, Unlock मुळे सगळं परत नियमितपणे सुरू होण्याच्या दिशेला निघालो आपण. सुट्टीचा कितीही कंटाळा आला असला तरी ती ‘संपतेय’ म्हंटल्यावर ‘कसे पटकन गेले नाही का एवढे महीने’ असंही होत असणार. काय काय करायचं ठरवलं होतं, त्यातलं खरंच किती काय केलं, याचा हिशोब होणार आणि कदाचित उरलेले मोजके ‘घरातले’ दिवस पुरणार नाहीत इतकी मोठी लिस्ट तयार होईल. ‘अरेच्या! अमुक पुस्तक तर राहिलंच वाचायचं.’ किंवा ‘करू करू म्हणता योगाभ्यास सुरू करण्याचा योग काही जुळलाच नाही आपला’ असंही झालं असेल. एवढंच कशाला, 24 तास सोबत राहून सुद्धा ‘आता परत काही असा chance नाही’ याचं वाईट ही वाटत असणार. गंमतच आहे नाही आपली! जेव्हा जे मिळतं तेव्हा ते पूर्ण मनाने enjoy करत नाही, हातातून सुटायला लागल्यावर मात्र आठवत बसतो. मग वेळ असो वा माणसं! नारदाची गोष्ट माहीत असेल न, काठोकाठ भरलेल्या घड्यातून ‘थेंबभरही पाणी न सांडता’ प्रदक्षिणा घालण्याच्या नादात, विष्णुदेवाचं विस्मरण झालेले नारदमुनी? ‘अखंड नामस्मरणात ही विस्मरण’! तसंच काहीसं होतं आपलंही. ‘जगण्याच्या नादात जगण्याचंच विस्मरण!’ बरं वाचतो हं आपण खू...

  प्रिय, तर झालं असं, B.A. Final year ची परीक्षा! अभ्यास एकदम तय्यार. सरसर उतरवून काढायचं एवढंच बाकी होतं. खरंच. प्रश्नपत्रिका पाहिली आणि सगळं अवसान गेलं गळून. एकही प्रश्न ओळखीचा नाही? अनोळखी प्रश्नपत्रिका! शोक काही आवरेना. काहीही रखडणे मनाला पटेना. सगळे प्रश्न परत वाचले. Relate करत पुढच्या दीड तासात अख्खा पेपर लिहून काढला. मात्र, घरी येऊन हंबरडाच फोडला. कधी नव्हे ते अपयश दिसत होतं. आईच्या समजुती नंतर पुढच्या अभ्यासाला लागले. मात्र पुढच्या कोणत्याच पेपर च्या वेळी ‘त्या दिवशी’ वापरलेलं काहीही वापरणं कटाक्षाने टाळलं. न जाणो history repeat झाली असती तर? पुन्हा असंच काही झालं, journalism केल्यानंतर पहिल्या attempt मध्येच एका प्रसिद्ध मराठी न्यूज चॅनल साठी shortlist झाले. 3 वर्षांचा बॉन्ड! आभाळ ठेंगणं म्हणतात न तसं झालं! बस तर मग काय! त्या दिवशी वापरलेलं सगळं इतर सगळ्या महत्वाच्या ठिकाणी repeat! दोन्ही प्रसंगांत कपडे, पेन, पर्स यांचा दूरान्वयानेही संबंध नसताना खापर आणि क्रेडिट त्यांच्या खात्यात! अंधश्रद्धा म्हणजे दरवेळी लिंबू मिरची वालीच असते असं नाही. क्रिके...