आनंदमयी

प्रिय, शाळेतून सई आणि अर्थातच मी कॉलेजमधून आले की आमची पहिली भेट होते माझ्या आईकडे. तिथं माझी लेक मला सांगते, "आई, आज शाळेत खूप मजा आली. तुला गंमत सांगायची आहे." आणि सांग म्हटलं, की 'आता नाही नंतर' असं म्हणत कधीच ती लगेच सांगत नाही. मग घरी आल्यानंतर बेडरूम मध्ये ‘माझ्यासमोर बस आणि आता ऐक’ असं म्हणत, ती साग्रसंगीत एकेक सस्पेन्स उलगडत सगळं वर्णन करते. भेटल्या भेटल्या सांगितलं असतं तेव्हा जो उत्साह असता, तेवढ्याच उत्साहाने, कुतूहल निर्माण करत, माझ्याकडून हव्या तशा प्रतिक्रिया घेत (हे सुद्धा एक स्किलच आहे) सगळं चित्र माझ्या नजरेसमोर उभं करते. सांगून झाल्या क्षणी, "आता मी जाते खेळायला" असं म्हणून पळते सुद्धा. या सगळ्यांमध्ये, तिला सांगायचा प्रसंग, तिची गंमत याहीपेक्षा, तिच्या दृष्टीने महत्त्वाचं असतं, ती ते कुठे सांगते आहे ते. तिची माझ्यासोबत ' निवांत ' असण्याची जागा! जिथे ती माझ्यासोबत खुलते. मोकळी होऊ शकते. तिला माहित असतं की इथे आई आपल्याला मनापासून ऐकेल, प्रतिसाद देईल. आपल्या सगळ्यांच्या अशा जागा ठरलेल्या असतात. नाही का? बिल्डिंगच्या खाली असलेला बाकडा...

  प्रिय, कोणत्याही गोष्टीची सवय अशी नकळत अंगवळणी पडते आणि इतकी चिकटून जाते की त्यात खंड पडता स्वतःला आणि ज्याना किंवा ज्यांच्यामुळे ती जगण्याचा भाग झाली त्यांनाही करमत नाही. वर्षभर आनंदमयीला  विराम दिला गेला आणि माझ्या ही जगण्याची एक सवय खंडित झाली. वेगळ्या वाटा चोखाळताना लेखणी रोज हातात असली तरी आनंदमयीचं समाधान देणारी सय बोचत राहिली.  त्यात अधूनमधून प्रत्यक्ष भेटीत किंवा चॅट वरच्या virtual गप्पांमधून कुणी चौकशी केली आनंदमयीची की बरं सुद्धा वाटायचं. अर्थातच, आपल्याला जिव्हाळ्याची असणारी गोष्ट कुणाच्या स्मरणात आहे ही फार सुखावणारी गोष्ट! आणि म्हणून हुरूप देणारी.  तसंही अभिव्यक्ति हा स्थायीभाव असणाऱ्यांना दीर्घकाळ express करण्यावाचून रोखणं त्यांना स्वतः लाही जमणं कठीण.  त्यामुळे एक संपूर्ण वर्ष विराम घेतल्यानंतर, आता थोडा work and personal life चा balance साधत पुनः आत्मानंदाकडे वळत आहे. वेळ मिळेल, जमेल, सुचेल तसं.  हल्ली सिरीजचे चाहते झालेल्या आपल्याला सीजन वन आणि टू पासून अगदी सात आणि आठ, नऊ, दहा पर्यंत ची सवय झाली आहे. आता त्याच प्रथेला कायम ठेवून सुरू कर...