आनंदमयी

Posts

कट्टा

January 09, 2023

प्रिय, शाळेतून सई आणि अर्थातच मी कॉलेजमधून आले की आमची पहिली भेट होते माझ्या आईकडे. तिथं माझी लेक मला सांगते, "आई, आज शाळेत खूप मजा आली. तुला गंमत सांगायची आहे." आणि सांग म्हटलं, की 'आता नाही नंतर' असं म्हणत कधीच ती लगेच सांगत नाही. मग घरी आल्यानंतर बेडरूम मध्ये ‘माझ्यासमोर बस आणि आता ऐक’ असं म्हणत, ती साग्रसंगीत एकेक सस्पेन्स उलगडत सगळं वर्णन करते. भेटल्या भेटल्या सांगितलं असतं तेव्हा जो उत्साह असता, तेवढ्याच उत्साहाने, कुतूहल निर्माण करत, माझ्याकडून हव्या तशा प्रतिक्रिया घेत (हे सुद्धा एक स्किलच आहे) सगळं चित्र माझ्या नजरेसमोर उभं करते. सांगून झाल्या क्षणी, "आता मी जाते खेळायला" असं म्हणून पळते सुद्धा. या सगळ्यांमध्ये, तिला सांगायचा प्रसंग, तिची गंमत याहीपेक्षा, तिच्या दृष्टीने महत्त्वाचं असतं, ती ते कुठे सांगते आहे ते. तिची माझ्यासोबत ' निवांत ' असण्याची जागा! जिथे ती माझ्यासोबत खुलते. मोकळी होऊ शकते. तिला माहित असतं की इथे आई आपल्याला मनापासून ऐकेल, प्रतिसाद देईल. आपल्या सगळ्यांच्या अशा जागा ठरलेल्या असतात. नाही का? बिल्डिंगच्या खाली असलेला बाकडा...

season 2

January 05, 2023

प्रिय, कोणत्याही गोष्टीची सवय अशी नकळत अंगवळणी पडते आणि इतकी चिकटून जाते की त्यात खंड पडता स्वतःला आणि ज्याना किंवा ज्यांच्यामुळे ती जगण्याचा भाग झाली त्यांनाही करमत नाही. वर्षभर आनंदमयीला विराम दिला गेला आणि माझ्या ही जगण्याची एक सवय खंडित झाली. वेगळ्या वाटा चोखाळताना लेखणी रोज हातात असली तरी आनंदमयीचं समाधान देणारी सय बोचत राहिली. त्यात अधूनमधून प्रत्यक्ष भेटीत किंवा चॅट वरच्या virtual गप्पांमधून कुणी चौकशी केली आनंदमयीची की बरं सुद्धा वाटायचं. अर्थातच, आपल्याला जिव्हाळ्याची असणारी गोष्ट कुणाच्या स्मरणात आहे ही फार सुखावणारी गोष्ट! आणि म्हणून हुरूप देणारी. तसंही अभिव्यक्ति हा स्थायीभाव असणाऱ्यांना दीर्घकाळ express करण्यावाचून रोखणं त्यांना स्वतः लाही जमणं कठीण. त्यामुळे एक संपूर्ण वर्ष विराम घेतल्यानंतर, आता थोडा work and personal life चा balance साधत पुनः आत्मानंदाकडे वळत आहे. वेळ मिळेल, जमेल, सुचेल तसं. हल्ली सिरीजचे चाहते झालेल्या आपल्याला सीजन वन आणि टू पासून अगदी सात आणि आठ, नऊ, दहा पर्यंत ची सवय झाली आहे. आता त्याच प्रथेला कायम ठेवून सुरू कर...

healing

October 03, 2021

प्रिय, एखाद्या कामाच्या निमित्ताने किंवा फिरायला म्हणून, काही दिवसांची किंवा अगदी एखाद दिवसाची बाहेरची मोठी, दमवून टाकणारी फेरी करावी लागली; की जवळपास सगळ्यांना येणारा अनुभव म्हणजे शेवटचे दिवस/तास सरता सरत नाहीत. थकून जातो जीव. कधी एकदाचे घरी पोहोचतो असं होऊन जातं. आणि घराजवळ पोहोचेपर्यंत आणलेलं उसनं अवसान, घर दिसताच गळून पडतं. एक एक पाऊलसुद्धा उचलणं कठीण होतं. एकदा का घरात अंग झोकून दिलं की काय तो जीव शांत होतो! आजारी असताना, हॉस्पिटलमध्ये असलो, तर डॉक्टर आणि सगळ्या औषधांच्या मध्ये safe वाटायला हवं खरं. तरी जीव कावून जातो आणि घरी गेल्यावरच काय ते बरं वाटेल मला, असं सगळ्यांना सांगतो. आणि खरंच घरीच बरे होतो. नाही का? असं घर बरं करतं. इथे सुरक्षित वाटतं. शांत होतं मन. उसनी अवसानं नाही आणावी लागत. कारण थकलेलं, आजारी, चिडलेलं, हरलेलं असं कसंही असलो तरी घर सांभाळून घेतं. Healing चं feeling इथेच येतं. अशीच काही माणसं सुद्धा असतात, असावी आयुष्यात जी घराचं काम करतात आपल्यासाठी. बाहेरच्या जगात त...

मनाचिये गुंती ...

September 19, 2021

प्रिय, बहिणाबाई म्हणून गेल्या, ‘मन मोकाट मोकाट, त्याले ठायी ठायी वाटा...’ पहिल्यांदा वाचताना, शिकताना बाहेरच्या जगाची उदहारणं relate करत अर्थ फक्त समजून घेतो आपण. त्याचा रोजच्या जगण्यात प्रत्यय यायला लागला; की खऱ्या अर्थाने कळतं ठायी ठायी वाटा किती दमवतात, रिझवतात आणि गुंतवून ठेवतात आपल्याला. बहिणा बाईंनी जितकं सोपं सुटसुटीत करून सांगितलं तितकंच ते क्लिष्ट, गुंतागुंतीचं असतं. मनातल्या मनात किती काही सुरू असतं नाही? खरं तर नुसतं मनात नाही तर ‘मनातल्या मनातल्या मनात’ म्हणायला हवं. बाहेर (स्वतःच्या बाहेर) कुणाच्या लक्षात ही येत नसावं इतकं बेमालूमपणे. एकाच वेळी! बघा न, मनात, हातातल्या कामाबद्दलचे विचार, (त्याचवेळी) मनातल्या मनात, इतर व्यावहारिक जबाबदाऱ्यांच्या विचारांचं रिंगण! मनाच्या आणखी आतल्या कंगोऱ्यात कधी येऊ घातलेल्या सण समारंभाची तयारी मनात सुरू होऊन संपते देखील. शिवाय त्या दरम्यान चार pending कामं आठवून तीही उरकली जातात. . . . मनातल्या मनातल्या मनात! सोबत एखाद्या मैत्रिणीला भेटून मारायच्या गप्पांचीही उजळणी सुरू असते. मध्येच एखादा विचार ट्रॅक सोडून भलतीक...

हास्य फुलोरा

August 26, 2021

प्रिय, लेकीने कुठूनसा एक खेळ शोधून आणला आहे, ‘try not to laugh challenge’! कितीही हसवायचा प्रयत्न केला तरी समोरच्याने हसायचं नाही मुळीच. आणि अशाच धर्तीवर एक reality show सुद्धा नुकताच पाहिला. खेळ म्हणून ठीक आहे, मात्र खरंच हास्यास्पद विनोदावरही हसू न शकण्याची वेळ कुणावर येऊ नये. हसणं ही नैसर्गिक गरज आहे माणसाची. अनावधानाने दिलेला प्रतिसाद सुद्धा स्मितहास्यानेच पूर्ण होतो बहुतांश वेळा. आणि त्यावर रोकथाम म्हणजे गुदमरल्यासारखं होईल. हसण्याचे सारे संदर्भ एकेका अनुभवानुसार बदलत जातात. कधी मधाळ, मोहक हसण्याने कुणाच्या काळजात कट्यार घुसते आणि तीच ‘मुसकुराने की वजह’ बनून जाते. जगण्याच्या रेट्यात, सख्यांच्या गराड्यात दिलखुलास, गडगडाटी हसणं सगळी दुखणी पळवून लावतं. व्यवहाराच्या दुनियेत काही वेळा ओठांवर हसू दिसलं तरी नजरेतून कुत्सितपणा डोकावतो. हसण्यामागचा सगळ्यात अवघड undercurrent म्हणजे ‘मुसकुराऊ कभी तो लगता है... जैसे होटो पे कर्ज रखा है.’ कारण डोळ्यात पाणी काढणं जितकं तुलनेने सोपं; तेवढंच चेहऱ्यावर हसू पसरवणं कठीण... दुसऱ्याच्या आणि कधी स्वतःच्या देखील. फक्त एकदा यावर मात क...

आनंदुःख

August 01, 2021

प्रिय, आयुष्यात काही चांगलं घडलं की आनंद होतो. होतोच नाही का आनंद आपल्याला? फक्त आनंदच होतो का पण दरवेळी? काही प्रसंग नाण्याच्या दुसऱ्या बाजूसारखे, वाईटही वाटणं घेऊन येतात मनाच्या तळाशी, एकाच वेळी. दोन्ही तसं तात्पुरतंच. बघा न, मोठी, दूरच्या पल्ल्याची सहल करायची म्हणून उत्साह संचारतो; तशी खर्चाच्या विचाराने रुखरुख सुद्धा लागतेच! मूल मोठं होतं, बाहेरच्या जगासाठी तयार होतं आहे याचं समाधान वाटत असतानाच; त्याचं बालपण निसटत चाललंय, कुशीत येणं कमी होतंय याची खंत! लेकीचं लग्न ठरल्याचा आनंद किती आणि दुःख किती याचा हिशोब तरी मांडता येत असेल का आई वडिलांना? वाईट वाटणं सुद्धा एकटं नाही येत. त्याच्याही तळाशी सूक्ष्म आनंद असतोच. जशी, शाळा संपल्याच्या दुःखाच्या शेवटी कॉलेजची चाहूल आनंदाची लहर आणते. असं बरंच काही. तर संपूर्ण आनंद वा संपूर्ण दुःख असं काही नसावंच बहुतेक भौतिक जगात. हवं असतं दोन्हीही ..... एकाच वेळी; समतोल राखायला. कारण केवळ दुःखच नाही तर कदाचित सुखही 100% निर्भेळ मिळालं तर झेपणार नाही आपल्याला. अर्जुनाला तरी कुठे लगेच झेपलं विश्वरूप दर्शन? तिथे आपली क...

Search This Blog